زین همرهان، همراز من، تنها تویی تنها بیا/ باشد که در کام صدف، گوهر شوی یکتا بیا/ یا رب که از دریا دلی، خود گوهر یکتا شوی/ ای اشک چشم آسمان، در دامن دریا بیا/ ما ره به کوی عافیت دانیم و منزلگاه انس/ ای در تکاپوی طلب، گم کرده ره با ما بیا/ ای ماه کنعانی تو را، یاران به چاه افکنده اند/ در رشته پیوند ما چنگی زن و بالا بیا/ مفتون خویشم کردی از، حالی که آن شب داشتی/ بار دگر آن حال را، کردی اگر پیدا بیا/ شرط هواداری ما شیدایی و شوریدگیست/ گر یار ما خواهی شدن، شوریده و شیدا بیا/ در کار ما پروائی از طعن بداندیشان مکن/ پروانه گو در محفل این شمع بی پروا بیا/ کنجی است ما را فارغ از شور و شر دنیای دون/ اینجا چو فارغ گشتی از شور و شر دنیا بیا/ گر شهریاری خواهی و اقلیم جان از خاکیان/ چون قاف دامن باز چین زیر پر عنقا بیا/ (شهریار)