بسم الله النور

گفته بودم که چقدر کوتاه بود رنگین کمان!

هرگز در دستانم نماند! هرگز ...

آری! 

دستانم هیچ،

اما چشمانم هنوز به یاد دارد آن حادثه را؛

لحظه ی تجلی انوار هفت رنگ حقیقت بر آسمان آبی را؛

عقل عالمانه سر به زیر انداخته

و دل هنوز عاشق ترین است!

نور کجا خواهد گنجید در چشمانی که جز توانایی دیدن رنگی ها را ندارد؛

عقل تا کجا درک خواهد کرد نورانیت نور را؟!

آری رنگین کمان،

رنگین کمان، تنها نشانی بود از آن بی نشان،

از آن پیدای پنهان ... 

پ.ن:

پرسی زمن که دارد زان بی نشان نشانی؟

هرکس ازو نشانی دارد نشان ندارد

(هاتف اصفهانی)